Isidar Mithrim
From Krasnapedia
Contents |
Świat: Alagaësia
Isidar Mithrim, Gwiaździsty Szafir - wielki klejnot tworzący sklepienie głównej komnaty Tronjheimu, a zarazem podłogę smoczej twierdzy.
Rozbicie klejnotu
Podczas Bitwy w Farthen Dûrze klejnot został rozbity przez elfkę Aryę, oraz smoczycę Saphirę, które ruszyły na pomoc Eragonowi walczącemu z cieniem Durzą w głównej komnacie Tronjheimu. Odwróciło to uwagę Durzy od Eragona, dzięki czemu Eragonowi udało się go pokonać.
Po bitwie krasnoludy wpadły w wielką rozpacz, więc Saphira przysięgła królowi Hrothgarowi, że jeżeli złożą wszystkie, nawet najdrobniejsze odłamki z powrotem w integralną całość - ona za pomocą magii połączy je znów w jeden klejnot.
Rekonstrukcja klejnotu
Rekonstrukcję klejnotu, król Hrothgar powietrzył Skegowi z Dûrgrimst Gedthrall.
Na posadzce komnaty krasnoludy wzniosły drewniane rusztowanie, mające sześćdziesiąt stóp średnicy, i na konstrukcji z dopasowanych dębowych belek fragment za fragmentem składały strzaskany Isidar Mithrim, pracując z głębokim oddaniem i ostrożnością. Zebrane drzazgi przechowywały w otwartych skrzynkach, wyściełanych surową wełną; każdą z nich opisywał szereg pajęczych runów. Skrzynki zajmowały znaczną część zachodniej części olbrzymiej sali. Pochylało się nad nimi około trzech setek krasnoludów, skupionych na pracy i próbujących spasować okruchy tak, by tworzyły spójną całość. Kolejna grupa krzątała się wokół rusztowania, zajmując się rozbitym klejnotem i wznosząc kolejne struktury. (...) szczątki szczątki Isidar Mithrimu miały barwę łagodnego różu z ciemnopomarańczowymi żyłkami. (...) Górę Isidar Mithrimu (...) Arya rozbiła na duże fragmenty, które łatwo spasować. Natomiast dół Isidar Mithrimu (...) Siła uderzenia, napór odłamków na powierzchnię klejnotu, a także moc Aryi i Saphiry i upadek ku (...) [ Eragonowi ] i Cieniowi o czarnym sercu... Wszystko to strzaskało płatki róży, na malutkie fragmenty. A róża (...), róża jest sercem klejnotu. To najbardziej złożona, najpiękniejsza część Isidar Mithrimu. I ona właśnie rozpadła się najbardziej. Jeśli nie (...) [zdoła się] jej złożyć do ostatniej drobinki, równie dobrze (...) [można] oddać klejnot (...) złotnikom i pozwolić, by przerobili go na pierścienie[1].
Przypisy
- 1) Źródło: C. Paolini Brisingr (Rozdział: Krew na kamieniach), tłum. P. Braiter.
